26 diciembre, 2007

LA MÍA MAI (2)

En esti poema, la rima se'n ye tresbatida. Agana más lo que diz, que la forma de dicirlo.
PENSAMIENTOS (PREXINALLOS)
(Concepción Miguel Cabana. Ciresa, agosto 2007)

Agora me fa pensar,
ya qu’he muito tiempo libre,
las güeltas que da la vida.
las casas, que yeran plenas,
se’n son quedando vacías.
Esto lo sabe cualquiera
pero no’n ye igual de dentro,
que viyerlo dende fuera.
Algunos que ven marchando
yY otros tantos que ne i-plega
con un ángel de la guarda
y una choina en la mochila,
pero siempre s’ha dicir
que ye la ley de la vida.
M’he metíu una mica triste
con estas idas/venidas,
pero no me fagaz causo...
que se me’n ve de seguida.
No he pretendíu con esto
fer dinguna obra de gracia,
pero me sale de dentro
y, anque siga mal escrito,
me quedo tranquila... ¡y basta!
Lo mundo sen torna loco
y todo marcha a l’revés.
los gatos comen pepinos;
los xabalíns, por las faxas,
se comen las esquerolas
y los grumos de las cols.
Por unos puestos, sequías,
por otris, inundacións;
bel que otri terremoto,
crimenes todos los diyas.
Y encima, los talibáns
nos están amenazando
con tornarse ta esta tierra
y fese’n ellos los amos.
Creigo que Dios ye enfadáu
porque rezamos muy poco
y no femos los deberes
que nos mandé dende antaño
y femos maldito causo.
M’aganaría fer algo,
pero so tan poca cosa...
que lo que no facié antis,
agora pior, a mis años.

LA MÍA MAI (1)

Dimpués d'haber los setenta cumplíus, la mía madri s'ha atrivíu a escriboniar en cheso. En esti primer poema charra de los vecinos que se'n son íus, asinas como la suya mai (mi güela) y lo suyo hombre (mi padri). Como siempre l'ha aganáu cantar coplas de jota (se'n sabe a catorcéns), la rima no podeba estar otra. Astí l'hez:
LO BARRIO
(Concepción Miguel Cabana. Ciresa, agosto 2007)


Adiós li digo a Carmeta,
con lo mío corazón,
porque yera en esti barrio
como una istitución.

A Carmen de Feliciana
y a Santos, lis vo a dicir:
que me aguarden en do i-sigan,
que lugo me toca a mí...

A Minguitos y a mi madri,
que salieron d’esta casa:
que no los olvido nunca,
por muitos años que faga.

A los demás familiás,
que todos se’n fueron chovens:
lis rezo todos los diyas
y lis do las mías flores.

Hoy, nada más devantarme,
m’ha veníu la ispiración
de rezar por los que faltan
con esta pobre oración.

Antis de meter la tele,
que solo cuenta desgracias,
vo desayunar en paz...
y me’n vo a plegar patatas.

He prexináu en estas cosas,
pero con aires de jota,
que pa mí ye meya vida...
anque lo fuelle s’agota.

(Toda esta perorata
heba a ir enta un caxón...
pero l’han visto los fillos
y m’han cambiáu la opinión).